Ράφτης

ράφτης, μοδίστρα
Το επάγγελμα του ράφτη είναι πολύ παλιό. Οι μηχανές που χρησιμοποιούσαν ήταν ποδοκίνητες ως το 1962. Στη συνέχεια οι μηχανές είχαν μοτέρ. Ένας τεχνίτης έπρεπε να δουλέψει 30 μεροκάματα για να ράψει ένα ολόμαλλο κουστούμι . Επειδή το ράψιμο στοίχιζε πολύ συνήθως έραβαν ένα κουστούμι γύρω στα 18 ή μετά το στρατό ή όταν παντρεύονταν. Παλιά χρησιμοποιούσε ραπτομηχανή του χεριού, που γάζωνε με το χέρι. Αργότερα γάζωνε με μηχανή του ποδιού, που δούλευε κουνώντας το πόδι του. Σήμερα όμως χρησιμοποιεί ηλεκτρική μηχανή, που γαζώνει γρήγορα και έτσι δεν κουράζεται πολύ. Επάνω στη ραπτομηχανή υπάρχουν τα μασούρια με τις κλωστές διαφόρων χρωμάτων. Στον πάγκο του έχει διάφορα εργαλεία για τη δουλειά του Πάγκος – καμπούρης, Ψαλίδια – Μέτρο, Στραβόριγες – Μαξιλαράκι (για σιδέρωμα), Διπλό παοχαρο (για μανίκια), Δαχτυλήθρες – βελόνες – κλωστές.Το ταυ για να τραβάει γραμμές με μια κιμωλία πάνω στο ύφασμα, για να παίρνει τα σημάδια. Το σιδέρωμα γινόταν με σίδερο που έπαιρνε μέσα κάρβουνο. Όταν έπρεπε να μειωθεί η θερμοκρασία έκλειναν κάποιες "πορτίτσες" ώστε το κάρβουνο να μην παίρνει αέρα. Ο καλός ράφτης είχε πολλούς πελάτες και έπαιρνε πολλές παραγγελίες, γι' αυτό είχε πάντα δουλειά. Η δουλειά του είναι όμως πολύ δύσκολη, κουραστική και επικίνδυνη, και θέλει προσοχή όταν δουλεύεις στη ραπτομηχανή.
 

Στη Πορτή ράφτες ήταν:

       1. Αργύρης Δημητρίου Ράγκος

       2. Δημήτριος Ράγκος του Κωνσταντίνου (πατσιάς)

       3. Ιωάννης Πέτρου Κούρτης

       4. Θεοφάνης Τίγκας (Σκλαρίκας)

Μοδίστρες:

1. Αικατερίνη (Καίτη) Ιωάννη Κούρτη

2. Βαρβάρα Νικ. Κούρτη

3. Λαμπρινή Παπακωνσταντίνου

4. Λουκρατία Παλάτζα

5. Σταυρούλα Κων.Πλιάκου-Τρύπα

6. Ελένη Πλιάκου του Στεφάνου

7. Eλένη (Λενιώ) Τριανταφύλλου

8. Αγγελική Αθανασίου Τρύπα - Κοσμά

9. Νούλα Ιωάννη Γρηγορίου

Επιμέλεια συλλογής στοιχείων

Μήλιος Θωμάς